Brussel en de blauwe vergissing: hoe de MR de rekening doet betalen (en de Brusselaars glimlachend toekijken)
Majdi Fatima Zahra
Het leek zo’n goed idee.
In juni 2024 trokken de Brusselaars massaal naar de stembus om verandering te eisen — en die kregen ze. Ze stemden liberaal, ze stemden MR.
Eén jaar later is er geen regering, geen richting, en geen spoor van dat beloofde “nieuwe elan”.
De MR wilde “de energie van Brussel bevrijden”. Missie geslaagd, de elektriciteit is weg, de lampen zijn uit, en de stad zit in het donker van bestuurlijke verlamming.
De liberale droom: efficiëntie zonder resultaat
Onder leiding van David Leisterh beloofde de MR een stad die eindelijk zou functioneren. “Einde aan de chaos,” klonk het toen.
Vandaag is er vooral orde in de wanorde , geen coalitie, geen beslissingen, maar wél veel persconferenties.
De MR heeft het zeldzame talent ontwikkeld om tegelijk te winnen én te verliezen, ze staat bovenaan in de peilingen, maar onderaan in de resultaten.
Een partij die alles wil leiden, maar niemand wil volgen — dat is de Brusselse versie van leiderschap.
De rekening van het liberalisme
De Brusselaars wilden “meer efficiëntie”? Ze kregen het: een doeltreffende stilstand.
Sinds de verkiezingen stijgen de huurprijzen met 7%, blijven de sociale subsidies hangen in limbo, en liggen mobiliteitsprojecten te verstoffen op ambtelijke bureaus.
De MR beloofde “verantwoordelijkheid”, maar die ligt blijkbaar bij de burger. De enige beleidsmaatregel die goed werkt, is de automatische incasso. Zoals een gepensioneerde man uit Molenbeek het samenvatte,
“Ze zeiden dat we zouden winnen met Leisterh, maar ik heb alleen de elektriciteitsrekening gewonnen.”
De politiek van het ‘Noch, noch’
De MR heeft het Brussels bestuur herleid tot een wedstrijd van weigeringen.
- Geen coalitie met de PS, te links.
- Geen samenwerking met Ecolo, te groen.
- Geen brug met de Nederlandstaligen, te lastig.
Kortom: geen vijanden, geen vrienden, geen regering.
De partij van het initiatief heeft het initiatief zorgvuldig in quarantaine geplaatst. De Brusselaars: slachtoffers van hun eigen illusie
Brussel stemde blauw in de hoop op vernieuwing, moderniteit, management. Wat ze kregen, is een PowerPoint zonder inhoud.
De MR beloofde “meer duidelijkheid”, maar leverde vooral mist — dure mist.
Zoals Fanny uit Elsene zegt:
“We stemden op managers, maar kregen managers die niet mogen managen.” En Jean-Marc uit Etterbeek voegt eraan toe, “Ik stemde MR om te bewegen. Nu beweegt alleen mijn bankrekening.”
De liberale moraal van de crisis
De MR belichaamt vandaag het Brusselse dilemma: te veel ambitie, te weinig richting. Een partij die zegt te bouwen, maar vooral muren optrekt. Een stad die beweert vooruit te willen, maar enkel in cirkels draait.
De liberaal gelooft dat “de markt alles regelt” — behalve blijkbaar de regering.
En de Brusselaars? Die betalen de prijs van hun eigen geloof in de blauwe mirakeloplossing.
Een les in democratische zelfironie
De kiezer wilde verandering, en kreeg leegte. Hij wilde daadkracht, en kreeg PowerPoint-politiek. Hij wilde een toekomst, en kreeg een nota van de leverancier energie. De blauwe vergissing zal duur zijn, voor België én vooral voor Brussel.
Maar zoals een echte Belg dat zegt met een glimlach.
“Het had erger gekund — we hadden ook op iemand anders kunnen stemmen.”